Gaworski był szermierzem pełnosprawnym, wielokrotnym medalistą (szermierkę uprawia z krótką przerwą od lat 70.). Od 12 lat zmaga się ze stwardnieniem rozsianym (SM) oraz nowotworem. Mimo to znajduje czas nie tylko na treningi i turnieje, ale i prowadzenie fundacji Pomóż Walczyć o Życie, która pomaga innym chorym. Skąd czerpie na to siły?
– Treningi to najlepsza rehabilitacja. Zakładam maskę i czuję się w pełni zdrowy, nie liczy się nic poza przeciwnikiem – tłumaczył nam Gaworski. W zeszłym roku na łamach „Newsweeka” jego sparingpartner opowiadał: „Przed walką pytam: >Jacek, jak się dziś czujesz?<. A on z uśmiechem: >Bardzo dobrze, walczmy<. No to walczymy, ostro. Później się dowiaduję, że on jest od wielu dni tylko na płynach, bo po chemii ma popalony przełyk”.
Trudy przygotowań udało się przekuć w medal. Po morderczym i zwycięskim półfinale z Francuzami, polska ekipa uległa tylko niezwykle mocnym Chińczykom. Gdy zdobył wicemistrzostwo w Rio, Gaworski opowiadał o euforii, ale i pewnym niedosycie, bo medale mogły być dwa (startował też indywidualnie). Podziękował wszystkim, którzy wspierali go w ciężkiej chorobie, bez których by się w Rio nie znalazł. „Mój przykład może pokazać ludziom, że zawsze istnieje nadzieja. Że nawet z sytuacji z pozoru beznadziejnych, można nie tylko znaleźć wyjście, lecz także osiągnąć sukces” – mówił.
Gaworski zapowiada, że teraz ma zamiar poświęcić się bardziej fundacji, którą prowadzi z żoną. Liczy na to, że medal paraolimpijski trochę pomoże.
Czytaj także: Jacek Gaworski: Niezniszczalny
